Powroty

       Wracanie pamięcią do tego co przeminęło z wiatrem już przeszłego czasu , a co i pod wiatr  onegdaj się działo , jest tak naturalne jak wspomnienie smaku wisienek na imieninowych tortach, jak  zapamiętany  zapach i smak szminki na najpiękniejszych kradzionych ustach , jak wspomnienie porównywalne do pięćdziesięciu rozkoszy złodzieja opisanych przez Bilhanę,  czytanych w sanskrycie.

Pomijam te epizody pod wiatr przeszłe ,bo akurat słońce zagląda mi do domu roześmiane pełną gębą,i maluje  swoim przedpołudniem   płot  za oknem  w jasny cynober  i ścianę za moimi plecami na kolor kruszcu  z  kilkunastoprocentowym dodatkiem  miedzi. Zatem piszę dalej z wiatrem i tutaj wspomnę mój zachwyt zimową  kreską Elżbiety Bocianowskiej. Już tak mam, że wracam do  wspomnień  w których mój zachwyt  wygodnie  się rozsiada   na eklektycznym  krześle a ja siadam na ryczce – jak mawiała moja Babunia, i w ten zachwyt gapię się, bo umila mi dzień i smak  kawy pomieszanej  z odrobiną mleka podanej przez najbardziej ukochane dłonie .

 .

  .

    Na ul  Hożą 42  do Galerii Grafiki i Plakatu wybrałem się specjalnie by obejrzeć prace państwa Bocianowskich. Miałem przy sobie tylko  Soniaczka Cyber-shot DSC P93, wiele zdjęć było poruszonych bo wykonanych z ręki, a i możliwości miałem ograniczone. Po prostu nie przygotowałem się należycie do zamiaru podjętego  w ostatniej chwili pobytu w Słoikowie. Tym bardziej, że pod sowieckim upiorem (PKiN) czekał już autobus do Przeworska. Czasu brakowało i spartaczyłem to co mogło mi przynieść większą satysfakcję.
Zachwyciłem się tam   zimowymi pejzażami pani Elżbiety, ponieważ takie są mi bliskie.

*

*

cdn.

Poniżej, godny temat jak na  prawdziwego mężczyznę przystało.

*