Mam konika, tak mawiał..

      Mam konika, tak mawiał mój kolega ,bliższy Jolce niźli ja , tak też mawiała Jolka . Zrozumiałe jest również to, że nasza Jolka  w koniki   uboga być nie mogła Wiadomo, dziewczyna z odpowiednią ceramiką , czyli  wyjątkowo kształtnymi biodrami, z nóżkami do samej ziemi, z wrodzonym eleganckim stawianiem kroków - jakby jedynym  jej światem był wybieg lansujący trendy w modzie,  o urodzie jakby była miksem Hinduski ze mną, a na dodatek z wyjątkowo pięknym głosem, zatem dziwne by było to, że nie miałaby mieć konika a możne i stadko. Jednym słowem, maneż miała odpowiedni  i podobno nie używała ani szpicruty  ani lonży. Podobno preferowała jazdę na oklep  unikając siodła. Może dlatego tak często bywała w Janowie

Nie odstając od  niemoralności - o cię kolka, co 'mię' na łeb padło - od normalności  moich przyjaciół, miałem również i ja, i to nie tylko jednego konika i nie tylko jedną stajnię. Urokliwą stajnią z konikiem w środku była fotograficzna ciemnia z koreksami, kuwetami,odczynnikami chemicznymi i uczennicami w moim wieku wewnątrz, które chętnie brały udział w wywoływaniu duchów na celuloidowych kliszach - o czym kilkakrotnie w rożnych miejscach już wspominałem..
Wcześniej jednak, żeby te duchy można było wywoływać, należało je sfotografować. Kierowałem zatem często obiektyw w stronę słoneczników.  Do dzisiaj nie mogę wyzbyć się tego nawyku. Kiedy już dorosłem i kupiono mi  kozik, bo finkę już miałem - podarowała mi ją druhna, nie żałując przy tym moc buziaków - postanowiłem poznać nieco inne dłubanie, i to dłubanie też jakoś trwa we mnie do dzisiaj, raz zamieniając się w czyn, by innym razem o nim śnić.
cd. wkrótce.

 .

.

.

.

 .

.

I tak oto słoneczniki stały się przyczyną kolejnego hobby, oraz powstania jedynej w swoim rodzaju sztukaterii.
Te powyżej są jeszcze w 'surowym' stanie, niewypieszczone, niepowtarzalne ponieważ każdy jest
inny. Nie stosowałem silikonowych form, żadna  kompozycja nie ma bliźniaka.

 *

*

*