Jesiennie

Paź   ździernik.

Usłużny,

kolejnych wiosen

i lat z serca

wygnaniec,

raczy tacą -

żłopiemy kawę -

strumieniami wspomnień

Panie.

Kontaminacyjnie

byłoby łatwiej

łączyć

dni w tygodnie

te w miesiące

i lata,

tylko mi dzień

światłem chłodzi

ponad powieką zmęczenia

czas.

Zasypiam inny

inny się budzę.

Zupełnie inny

się trudzę.

Już pełnia paździerzy

dotyka podstrzesza,

trzeba mi jeszcze

grępić

międlić

bo  czas

kiedyś

przyodziać musi

kości

płótnem białym

a pod nim

serce

co jeszcze gości.

J.

*

*

*