Slady

*

Ślady…

Ślady chodaków zostawiłem na łące

Jutrznianej

Wokół rozbiło się w drobne kruszyny kwarcu słońce –

Stoję na niej

Rosa błyszczy tuż przy stopach i tam w oddali

Moje z Kolchidy rodem skarpety wełniane

ręcznie uplecione nasiąkają płaczem łąki

Ciążą jak wiadro wody do pełna napełnione

we wnętrzu mojej skarbnicy, mojej studni - z rozłąki.

Wraz z nimi wchłaniam łzy

Łzy dorodnej o tej porze roku kobiety

Która z letargu obudziła już prawdziwie biedronki

Zielona łzami rozpłakana nadzieja, łzami które dają jej życie

Stoję tu pośród biegu czasu

przyglądam się, i przeżywam to skrycie

Tam w dali w łuk horyzont wygięty

i kilka żagli wynurza się z szmaragdu przytłoczonego

chmurnym niebem – morza toni

To błękitna zieleń rodzi białe trójkąty

Tutaj obok, czas zastany, kościółek z wieżą

I moździerzem dzwonu – dnem w górę a sercem ku ziemi – zadzwonił.

Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit.

As it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end.

Amen.

J.

2006

(Isl off W)