Już miałem..

Już miałem serce

włożyć w jej dłonie

przetaczające krew przyjazni,

już chciałem mieć 

w pobliżu jej skronie,

dla niej też gotów się błaźnić.

Imponowała mi zbieżnością kreski

choć liczyć umiała kiepsko,

na długich nóżkach

piękne nosiła buty,

lecz w główce miała niebiesko. 

Muszę wyrzucić ten z siebie żal

który krępuje mi szyję,

długi i dziany jak Isadory szal

z czym się przecież nie kryję.

Więc wyskrobałem

z siebie to wreszcie

mimo że się wahałem

trzymając żal jakby w areszcie,

stało się

 z wiosną na nowo żyję.

*

Nie zawsze się traci, kiedy się zostaje pozbawionym czegoś.

J.W.Goethe