Na chwilę wytchnienia ( z Egonem Schiele w tle )

W słońcu na chwilę wytchnienia
Szelestem wróciła jesień
Złota Polska we wspomnieniach
Jak młody sierpień i wrzesień

Wcześniej z wiosną wraca życie
Mój świat pławi się w zieleni
Podglądam jawnie bądź skrycie
Kiedy będzie się czerwienić..

Dojrzewającym owocem
Rumianym jak pierwsza miłość
Pachnąca łąką i kwiatem
Gdy beztroska jej zawiłość

Aż wreszcie odwiecznym rytmem
Przychodzi czas na refleksję
W zimowe wieczory rozważań

Tworząc rzeczowników fleksję

*

Wiatr wykłóca się za oknem

z resztką liści uporczywych

one potrzebują czasu

tak jak każdy z nas

by pomarzyć

powspominać

sięgnąć myślą

w obie strony

by

po prostu istnieć

jeszcze trochę być.

*

Patrzę  w ciszy na przemijanie,

jak opadają liście,

widziałem jak kusiły zmysłowe kwiaty,

oddycham porami roku.

Czy może się cokolwiek w życiu z tym równać?

*

Zwykły dzień
zwykła pora
dobry czas
na obecność łagodności.
Nieuchronnie,
 refleksja
wykorzystuje ten stan,
zatem myśli  niesforne
obijają się o granice próżności
by za chwilę pędzić ścieżką rozważań:
Czy Schiele
zaprzątał sobie głowę wyłacznie ekscesami?
Skąd we mnie to pytanie?
Bo akurat patrzę  w chwilach wytchnienia
na jego jesienne słoneczniki.
Jedno pytanie
w taki dzien,
w zwykłą porę,
to dobry czas
i lepszy wybór
niż bezużytecznych pytań tysiące,
(tak między wierszami).

Sonnenblumen.1911.Bleistift und Aquarell,483:318 mm Privatbesitz,Wien.

*

 Kauernder Akt.1917.Kreide und Aquarell. 457:297 mm.

*

Mädchen mit grünen Strümpfen.1914.Bleistift und Aquarell.481:323 mm.
        
*