O jednej takiej która postanowiła w dwa tygodnie pozbyć się wianuszka

 Tekst tylko dla prawdziwych mężczyzn, rajfurzy damom się kłaniają.

Wprawdzie postanowiłem  opublikować tę utratę wianuszka, a mimo to mam obiekcje czy tak należy...
No bo ,co ludzie powiedzą, zwłaszcza dewotki , zwłaszcza, że  dokument dotyczy sedna, czyli samego wianuszka, jego wyglądu, puszystości !
Jeszcze się trochę pohamuję, może nabiorę potrzebnego mi rozpędu... Dopiero (6:34) dzień się zaczyna,  może słońce doda mi odwagi i okiem Heliosa patrząc  z góry na  słodkości towarzyszące mężczyznom  wzmocnią  mój zamiar?

Gdzie się podziałaś odwago ?!

2016-09-28
A niech was , wszystkie żony Śiwy! Mącicie mi we łbie, kusicie tańcem frenetycznym! A wiecie dobrze o tym, że na schadzki tylko z  Apsarą się godzę! Doprowadzacie mnie do tego, że co innego piszę - myśląc zupełnie o czymś innym! Tak jak w tym przypadku powyżej!   "...,rajfurzy damą się kłaniają."   Pisałem; którzy damom się kłaniają."   I kto tutaj myśli tylko o igraszkach ! No kto ?!

A  może to ten poprawiacz tekstu  tak rajfurzy?  Niech ci będzie poprawiaczu, czasami mnie rozbawiasz tak, że mój mięsień piwny  dygocąc  ze śmiechu coraz bliższy w posuwie ku klawiaturze,
zachowuje się jak jeden taki  aktor w pierwszym polskim filmie "Polskie Porno", któremu  konna milicja  pilnująca obywateli  peerelu , przerwała co nieco.
Hmm...
Wianuszek, który jest tak naprawdę pierwszy? Ten pierwszy, a może z ostatniej zabawy we dwoje ? Oto jest pytanie sire...
Oj będzie będzie zabawa.
Oj będzie , jeśli znajdziesz odpowiedź.
cd. też będzie

Przebytą drogę znaczyła ledwo co widocznymi śladami nóżek, widać było że to wyjątkowo filigranowa postać spacerująca po alejce wyścielonej białym nadmorskim piaskiem . Hm, na ten widok domyślnie uruchomiła się moja wyobraźnia, przekartkowała  mój brulion który pod czapką noszę, rejestrując  przypomnieniem wszystkie moje przygody z filigranem który  tak wiele przyjemności ze sobą niósł. Przyjemności te  miały przeogromny wpływ na mój stosunek do filigranu,
przeto  dobrze rozumiałem porzekadło mówiące o tym, że małe jest piękne. Tylko jeden wyjątek trafił mi się w życiu sprzeczny z tym powiedzeniem, zatem nie wspomnę o niej, chociaż była  piękna , jak na moje bezguście, to jednak zbyt wymagająca, mało tego , była jeszcze cholernie szybka, gwałtowna, stanowcza i, chyba nienasycona.

( Cholera by to wzięła, trąbią śmieciarze, muszę przerwać pisanie,dzisiaj odbierają  'zmieszane ' , a za godzinę butelki... )

2016-10-25
Minął jeden Księżyc, cztery razy  śmieciarze-przy całym moim szacunku dla ich pracy- witali mnie z uśmiechem, a ja w zamian rzucałem im przez  płot  'kawałami'   (sprośnymi bo w oryginale), w odpowiedzi zawsze było tak; a to pan słyszał, albo to...
Skoro przy śmieciarzach już jestem, to należy mi wspomnieć jednego, który często recytował mi Norwida, ja zaś sypałem  wersami o takim jednym, który mdlejącym głosem w agonii odgrażał się zwycięzcy że przy jednej z bram polegnie.
Nie ma go już , niedługo zaświecę mu na grobie znicz. Pomodlę się i szeptem Go pozdrowię ,właśnie Norwidem.

*
Nadszedł czas, trzeba mi już wreszcie dokończyć sprawę wianuszka...
2016-10-28
 Piątek, mam wreszcie trochę czasu na pobrykanie. Właściwie mogę  przeistoczyć się w tygryska, troszeczkę zostać misiem ,  ale też Krzysiem, byleby tylko nie kojarzono mnie z pewną Krzysią co to skarżyła się  w minionym na nasze szczęście kieracie , że nie ma na czym powiesić damskiej torebki w maneżowej toalecie ,bo jest po zabiegu , skróceniu , liftingu - wszystko jedno jak by ten zabieg dla  upiększenia nazywać , bo wolała być członkinią niźli członkiem stowarzyszenia wykolejonych  człekokształtnych z pośredniego ogniwa  pomiędzy homoś a sapiens. Misiem  troszeczkę zostać,bo lubię miód , mimo że nigdy nie udało mi się wetknąć łepetynę w gliniany gar z resztkami miodu - ale być może że jeszcze tego dokonam. Tygryskiem być, to nie ujma, może mi to wreszcie jakaś fanka  lubiąca futra w pasy szepnie na ucho; "zedrę z ciebie skórę  mój ty tygrysie", a zdzieraj  co mi tam skóra - już mam przygotowaną  chojracką odpowiedź, co by  pomyślała żem taki odważny tygrysek.
Zatem wracam do  wianuszka, jeszcze tylko kilka zdań  o tej zbyt wymagającej, szybkiej z filigranowym zygzakiem na ciele.
Zdarzyła mi się wpadka, cóż, zamiast złapać ją tam gdzie trzeba , zrobiłem to niefrasobliwie ciut za nisko, wiadomo, mężczyzna ma to we krwi, ręka samowolnie  bywa nieposłuszna, i nic w tym złego -jak się zdarzyło mi  zupełnie innym razem, ba! nawet było cudownie, niestety  tym razem musiałem migiem wsiąść do bryki i pocwałować do Skalpela, uprzednio powiadamiając go  aby  czekał na mnie z surowicą przed frontem szpitala.
**
Mała, czarna, owłosiona, tycia ,tycia,  szła ku  swemu przeznaczeniu.
Patrzyłem na nią  sowim okiem, bo wydawało mi się, że  coś wisi w powietrzu, że jest coś na rzeczy. Drobiła nóżkami, jednocześnie bardzo się spiesząc.

Z tym przeznaczeniem, o którym wspomniałem w zdaniu powyżej, wiąże się pewne stwierdzenie  jakie wyłuszczyła mi moja partnerka w tańcu przy góralskiej muzyce, a wiązało się to z tym, o czym wcześniej rozmawialiśmy, dodając sobie , też wcześniej, rumieńców wewnętrznym nacieraniem żołądka  śliwowicą w damskim lichym procencie. Bardzo mi się ten wywód Helenki  spodobał, a tak on brzmiał.
 " To ci powim Juruś, ze  jak co komu Ponbucek pseznacy, to sie mu nawet na gościńcu rozkracy".

Skaranie!  a  tutok  'do psiekrwie i napalonego cepra'  mocie  tak daleko do gościńca  i jescek noc widać juze za łoknem, pewnie bym nie trafieł -  odparłem. "

  Cóz to, nocy sie bois? Byś nie trafił na gościniec? To cie zaprowadze, kces?".

Musiałem udawanie poskromić mój zapał, zatem rozmyślnie  zatroskany  Helusią, zapytałem, a co by matula powiedziała gdybyśmy nocą zabłądzili?.

"Matuś pojechali do Warsawy kierpce przedawać! to jakze miałaby co godać kiej jij nima, gdyby my zabłondzili, to  ku drodze som stogi."

Hmmm, co było robić,  trzeba było  po rycersku zaopiekować się  dziewuchą. Nie pierwszy raz taki wywód słyszałem jaki mi Hania wyłuszczyła, ale się nie przyznałem że znam tę mądrość.


cdn.
2016-11-06

    Zwróciłem uwagę na jej drobienie nóżkami i  jej pośpiech,  w pobliżu stała ławeczka więc postanowiłem usiąść bo akurat z naprzeciwka szła idealna ceramika do której  takiej, i w takim wydaniu , mam słabość  z winy ale też z woli Stwórcy. W prześlicznym stawianiu stóp  poruszało się coś tak pięknego, tak w kształcie i wyrazie , że  trudno byłoby oprzeć się patrzeniu nie wbijając wzroku w detale, zwłaszcza  w dający się zauważyć kontrast pomiędzy opalenizną a rąbkiem  jej braku na pośladkach,  zaś  wcześniej, na piersiach  chcących  zapewne z ciekawości zobaczyć  okruszek świata i być może większy okruch siedzący na wspomnianej ławce, a wszystko to za sprawą nieco poluzowanych ramiączek stanika w których zalotnie się kokosiły.
Jako że opętany jestem skojarzeniami, porównałem jej kształt do amfory panatenajskiej  zaś opalenizna kojarzyła mi się z  czarno-figuralnymi scenami zdobiącymi taką ceramikę.
Idealne  cacuszka w staniku porównałem - zapewne z pragnienia wywołanego gorączką dnia - do
dwu Czar Nestora ,godnych spierzchłych ust zakochanego w sztuce starożytnej.

Po chwili zadrżało moje  serce !

 cdn.

2016-12-25
Opanowałem drżenie spowodowane zniknięciem  małej czarnej drobiącej pospieszne nóżkami.
Gdzieżeś czmychnęła  ze ścieżki, czyżby w poszycie rozścielające się między poszarpanymi wiatrem
od morza zdeformowanych sosen ? Trudno, tak bywa jeżeli pożerasz  wzrokiem co odwiecznie wdziera się w umysł, ale też w serce autentycznego mężczyzny.
Z ławeczki do końca klifu było bardzo bliski, poszedłem więc popatrzeć raz jeszcze na morze,bowiem za kilka godzin czekała mnie  wielogodzinna jazda powrotna  do mojej zagrody.
Wracając zauważyłem  gałązkę nieopodal ławeczki z której syciłem moją duszę  obrazem pięknej przechodzącej wcześniej Amfory. Jakież musiało być zdziwienie na mojej facjacie kiedy podnosząc gałązkę znalazłem małą czarną, utraconą. Mam cię ! Ty łajdaczko ( żartem było maleńka).  Przepraszam, nie mam powodu tak cię nazywać, tym razem już mi nie umkniesz, zabiorę  cię ze sobą..

Czarnulka spieszyła się  z utkaniem kokonu  - wianuszka, pomiędzy listkiem a podłożem z piasku, bowiem marzyła  pewnie o tym, żeby  za dwa tygodnie uwieść jakiegoś Emanuela z jej rodzaju. Ponieważ często mam przy sobie  mały 'hotelik' dla takich przypadków, zatem zabrałem ją ze sobą celem dalszej obserwacji.

.

.